آهای نا ایرونیها ولنتاینتون مبارک.امیدوارم با خوندن ادامه مطلب عذاب وجدان نگیرید ،مثل من

ولنتاین بی ولنتاین.این خط ا .اینم نشون _ .+

تموم دقدقمون فراهم کردن اسباب خوشحالی عالیجنابمون هست و بس. با شادی تو شادیم و با لذتت سرشار از خوشی می شیم .وقتی که خوب فکر می کنم ،می بینم من و بابایی در تموم گردهماییامون،مهمونیها و مسافراتمون به خوش بودن شما فکر کردیمو بس.به اینکه آیا این موجود دوپا.این فرشته زمینی ما ،این هدیه خداوند شکمتون سیر هست؟توالتتتون رو کردید(خدا می دونه چقدر لنگ این یه مورد شدیم)آیا میزبان کودک داره،اگر نداره با شما بازی می کنه؟ نکنه ساعت خواب شما بهم بریزه .نکنه .....و....قند تو دلت آب شه...

یه عزیزی می گفتن،اینم شد تربیت.بچه باید با هر شرایطی خودش رو وفق بده.تموم زندگیت رو فدای بچت کردی.خودت چی؟از همینجا از این عزیز سپاسگذارم.اما همینجا اعتراف می کنم که هر کاری که واسه شما کردم و می خوام بکنم،واسه دل خودم بوده و بس.وقتی تو شادی من مست می شم .وقتی غرق بازی و لذت هستی من بی غم از عالمم.وقتی همه چیزت درسته،من سر حالم.اگه می خوام به موقع بخوابی برای اینه که عاشق نظمم.و اگه تموم وقتمون با هم بازی می کنیم،واسه اینه که دارم کودکی می کنم و توفیقیست داوطلبانه.همین.

خلاصه این شد که با لطف فراوون دوستان عزیزمون و میزبان گرامی،عصرگاه روز جمعه شد وعهده دیدار ما.یه وقت فکر نکنی علت این مهمونی ولنتاین بوده،نه عزیز دل مادر .بیشترین علتش دیدن شما دو تا نازنین بوده و بس.اونهم در منزل مامان بابای جدید.که انشاالله نی نیشون به سلامتی به دنیا بیاد.

ماچ و بوسه ای راه انداخته بودید،بیا و ببین.

وای خدای من،خیلی به  من و بابایی و مطمینن شما بچه ها خوش گذشت.تند و تند همدیگرو می بوسیدید.چقدر در کنار هم با مصالمت بازی کردید،حتی پرنیان عزیز هم احساس می کردم از بازی شما دو تا مهربون لذت می برد.

اولین اسمی که شما به زبون آوردی ،اسم نیلا بود.چون حروفش همونایی بود که بلد بودی.من و بابایی می پرسیدیم،طاها جون کجا می خوایم بریم.شما:نیلا .کی رو دوست داری؟ نیلا.امروز هم همش یادی از نیلا جون و نی نی (پرنیان جون) می کردی.گوشوارهای نیلا جون هم واست جالب بود.و از همه مامانا خواستی تا گوشوارهامون رو نشونت بدیم.امروز هم داشتی بهم می فهموندی که نیلا جون گوشواره داره.و مامان شروع کردم به گفتن فلسفه گوشواره و...

بعد از یک عصر عالی ،ما مامانا تصمیم گرفتیم که به مناسبت روز عشاق مهمون باباها بشیم به صرف شام.یه وقت فکر نکنی بخاطر ولنتاین بودا،نه جان مادر.از اونجایی که روز عشاق وسط هفته بود ،ما جشنش رو زودتر بر گزار کردیم،انشاالله سال دیگه جبران می کنیم.

پسر عزیزم که حسابی این مدتها بی اشتها شده بودی،خدا رو شکر دلی از غذا در آوردی.و مثل اقا پیش مامان نشستی و شامتو خوردی.هر سه تاییتون گلی بودید بی خار.

این روز برامون عزیز بود،چون پایان دومین ماه تولد عسل خاله کیان عزیزتر از جانم بود.و دیگه واسه اینکه فهمیدیم دوست عزیزمون فایزه جون و آقا حسین شدن سه نفر.ودیگه حسابی جمعمون،جمع شد.و باز خدایا شکرت...

واما برسیم به داد آیینمون...

روز عشاق: ولنتاین یا سپندارمذگان؟!!

۲۵ بهمن ماه (ولنتاین) را به عشقمان تبریک بگوییم یا ۲۹ بهمن ماه (سپندارمذگان) را؟

سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

تنها مدت کمی به اواخر بهمن ماه و اواسط ماه فوریه باقی مانده که
روز عشق فرنگی (ولنتاین)
و
روز عشق ایران باستان (سپندارمذگان)
به فاصله ی چهار روز از هم قرار دارند





چند سالی است که ۲۵ بهمن (۱۴ فوریه) روز ولنتاین و خرید گل و عروسک ، شکلات و … در کشورمان باب شده است . اکثر جوان ها بدون اطلاع از اینکه اصلا این ولنتاین خوردنی یا پوشیدنی است، فقط می دانند که در این روز باید برای کسانی که دوست دارند هدیه بخرند.

ولنتاین چیست؟
در قرن سوم میلادی که مطابق می شود با اوایل امپراطوری ساسانی در ایران، در روم باستان فرمانروایی بوده است به نام کلودیوس دوم . کلودیوس ، عقاید عجیبی داشت، از جمله اینکه سربازی خوب خواهد جنگید که مجرد باشد؛ از این رو ازدواج را برای سربازان امپراطوری روم قدغن می کند. کلودیوس به قدری بی رحم و فرمانش به اندازه ای قاطع بود که هیچ کس جرات کمک به ازدواج سربازان نداشت. اما کشیشی به نام والنتیوس (ولنتاین)، مخفیانه عقد سربازان رومی را با دختران محبوبشان جاری می کرد. کلودیوس دوم از این جریان خبر دار می شود و دستور می دهد که ولنتاین را به زندان بیاندازند. سرانجام کشیش به جرم جاری کردن عقد عشاق با قلبی عاشق اعدام می شود. بنابراین او را به عنوان فدایی و شهید راه عشق می دانند و از آن زمان نهاد و سمبلی می شود برای عشق.

اما متاسفانه و با کمال تعجب، ایرانیان ِ امروز،
با بیش از چهارهزارو پانصد سال تمدن،
برگزاری جشنها و مناسبتهای بیگانه را نشانه ی تمدن و فخر می دانند!
همه اسم "ولنتاین" را شنیده اند و مراسم آن را مانند سایر بیگانگان بجا می آورند،
ولی تا به حال اسم "سپندارمذگان" به گوششان هم نخورده است .

"سپندارمذگان" چیست؟

در ایران باستان، نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد، که از بیست قرن پیش از میلاد، یعنی حدودا دوهزار سال پیش از تولد ولنتاین، میان آریائیان روزی موسوم به روز عشق (سپندارمذگان یا اسفندارمذگان) بوده است.
این روز در تقویم زرتشتی مصادف است با پنجم اسفند ماه و در تقویم جدید ایرانی، که شش ماه اول سال سی و یک روز حساب میشود، شش روز به جلو آمده و دقیقا مصادف میشود با ۲۹ بهمن، یعنی چهار روز پس از روز ولنتاین فرنگی.
زرتشیان جشن سپندارمذ (سپندارمذگان – روز زن و روز زمین) را هرساله در پنجم اسفند ماه برگزار میکنند.



در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می‌‌کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند.
به‌عنوان مثال روز اول «روز اهورامزدا»،
روز دوم، روز بهمن (سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است،
روز سوم اردیبهشت یعنی «بهترین راستی و پاکی» که باز از صفات خداوند است،
روز چهارم شهریور یعنی «شاهی و فرمانروایی آرمانی» که خاص خداوند است
و
روز پنجم «سپندارمذ» بوده است.

"سپندارمذ" لقب ملی زمین است یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می‌‌ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می‌‌نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می‌‌دهد. به همین دلیل در فرهنگ ایران باستان "سپندارمذ" را به‌عنوان نماد عشق می‌‌پنداشتند.
پسوند "گان" هم به معنی "جشن" است، و در نتیجه "سپندارمذگان" به معنی "جشن سپندارمذ" (جشن روز زن و زمین) است.
در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می‌‌شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می‌‌شد، جشنی ترتیب می‌‌دادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلاً شانزدهمین روز هر ماه "مهر" نام داشت که در ماه مهر، «مهرگان» لقب می‌‌گرفت.
همین طور روز پنجم هر ماه "سپندارمذ" یا "اسفندارمذ" نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم "اسفندارمذ" نام داشت، جشنی با همین عنوان می‌‌گرفتند.
"سپندارمذگان" جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می‌‌کردند.
در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می‌‌دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می‌‌کردند. جشن "سپندارمذگان" یا "اسفندگان"، روز گرامیداشت زنان در ایران باستان بوده است.

در باور ایرانى مرد داراى قدرت مردانگى و تفکر و خردورزى بیشترى است، در برابر آن زن نیز داراى مهر ورزى، عشق پاک، پاکدامنى و از خودگذشتگى فراوان ترى است که هر یک از این دو به تنهایى راه به جایى نبرده و حتى روند پویایى گیتى را هم به ایستایى مى کشانند.
اگر مردان بدنه هواپیماى خوشبختى اند، زنان موتور آن اند که پیکره بى موتور و موتور بى بدنه هیچ کدام به تنهایى به اوج سعادت نمى رسند بلکه ذره اى حرکت و جنبش هم برایشان ناممکن است.
اشوزرتشت خوشبختى بشر را وابسته به میزان دانش و خرد انسان مى داند نه جنسیت و قومیت و رنگ و نژاد و از دیدگاه وى همه انسان ها _ همه زنان و مردان _ داراى حقوق برابرند. او دختران را در گزینش همسر آزاد شمرده و عشق پاک و دانش نیک را دو معیار اصلى مى داند و خوشبختى همسران جوان را در زندگى زناشویى در این مى داند که هر یک بکوشند تا در راستى از دیگرى پیشى جویند.
ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبت های گوناگون جشن می‌‌گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می‌‌گذرانده اند. این جشن ها نشان دهنده فرهنگ، نحوه زندگی، خلق و خوی، فلسفه حیات و کلاً جهان‌بینی ایرانیان باستان است.





شاید هنوز دیر نشده باشد که روز عشق را از 25 بهمن (ولنتاین)به 29 بهمن (سپندارمذگان ایرانیان باستان) منتقل کنیم


این ایمیل را به تمام ایرانیانی که می شناسید بفرستید